Step

Weblog

Curriculum Vitae
Biografie
Producten
_________
Alle artikelen naar

_________
Gastenboek
Links
Contact

Fotogalerij

 

Op deze pagina staan bespiegelingen, commentaren en columns van Stephan Kraan. De stukjes kunnen overal over gaan en zijn geordend op datum: het nieuwste staat bovenaan. U kunt reageren op deze schrijfsels via het gastenboek. Vermeld wel even het onderwerp.

Alle stukjes van oktober •Alleen op een eiland •De Dienstmeid Zerline •Jarige Beurs • Gerard & Co • Zijde • Zaterdag • Barbaren september • Kaya • Oude Liefde augustus • Shantyfestival Workum 2006 juni • Tegenwind • Balfolk met Nederlandse dansen

28 oktober 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Alleen op een eiland Als elf jarig jochie vond ik het maar wat spannend. Twee mannen die het waagden om à la Robinson Crusoe ieder zeven dagen lang helemaal alleen op een eiland te wonen. Ik kende Godfried Bomans van stem; die andere, van Jan Wolkers, niet. Maar het was de tijd van de Apolloreizen naar de maan en de nachtelijke boxpartijen van Cassius Clay alias Muhammed Ali. Deze spannende radio op de nationale zender prikkelde de fantasie evenzeer. Hoewel ik zelden snel genoeg van school kon rennen om op tijd te zijn, was Alleen op een Eiland het gesprek van de dag. Eerst liet Godfried Bomans zich afzetten op Rottumerplaat. Hij sliep de hele week in een tentje en werd gek van het meeuwengekrijs. De luchtmacht dropte zelfs oordopjes om het bestaan dragelijker te maken. Bomans had echt last van eenzaamheid. Eenmaal per dag, rond het middaguur was er radiocontact via een enkelvoudige verbinding. Willem Ruis zat toen als 26 jarige reporter aan de wal als verbindingsman. ' Dit is Bredenburg aan Rottumerplaat - ben je daar - over-'. Dan volgde een uitzending van tien minuten. Heel Nederland was aan de radio gekluisterd om de geluiden uit de eenzaamheid te horen. De jolige Jan Wolkers was echt in zijn element, kende geen eenzaamheid en ging helemaal op in de natuur en schokkeerde, tot ergenis van de keurige Ruis, met verhalen over condooms, dode beesten en naaktlopen. Alle opnames die het Beeld en Geluidsarchief van de omroep bezit, komen eerdaags bij uitgeverij Rubinstein uit op 6 cd's. Als gelukkige eigenaar van enkele promocd's zit ik al uren te genieten. Het is legendarische ouderwetse kwaliteitsradio. De daadwerkelijke radiouitzendingen uit 1971 worden op de cd's aangevuld met alle off line gesprekken en instructies tussen Willem Ruis en de schipbreukelingen. Fantastisch om te volgen en uitermate verslavend. Met alles wat er aan oude opnames is verdwenen, is het geweldig dat dit in ieder geval bewaard is gebleven. Godfried Bomans overleed later dat jaar. Jan Wolkers is op Texel gaan wonen en op 81 jarige leeftijd nog steeds springlevend. Willem Ruis vertelde altijd dat dit radioproject het hoogtepunt van zijn carrière was. Voor hem was het in 1986 definitief - over en sluiten -. reageer

14 oktober 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. De Dienstmeid Zerline In de auto op weg naar het theater, vertelt Ariane Schluter op RTV-Noord-Holland dat een lange monoloog op toneel eigenlijk een hel is. Zonder tegenspelers met wie je samen de klus klaart, is zo'n voorstelling een eenzame bedoening. Ja, ze heeft trombonist Koen Kaptijn om tegen te praten en te klagen, maar ja die communiceert alleen met z'n instrument en dat is toch een ander metier. Voor iemand die al een beetje zwaar op de hand is en zich 's ochtends het bed uit moet sleuren, is deze solo geen pretje, zo vertelt ze . ongeveer. Ariane Schluter won een Gouden Kalf (1994) en twee keer een Louis D'Or (2003 en 2004). Momenteel is ze in de bioscoop te zien in Ober. Bij Orkater speelt ze de muziektheatervoorstelling De Dienstmeid Zerline, een monoloog die deze week in Haarlem in première gaat. Het bescheiden maar prachtige decor bestaat uit rechte lijnen. In de hoge zwarte wanden zijn drie openingen die dienst doen als deur aan het einde van een gangetje. Het gangetje loopt iets naar achter en dan van links naar rechts, of andersom. In de zwarte wanden zitten flinke kieren waardoor je een doorkijkje hebt naar de verbindende gang. De muren in de gang hebben een vergroot lichtbruin vloerkleedmotief. Centraal staat een rechthoekig blok met twee uitsparingen om in te zitten. Hierin hetzelfde vloerkleedmotief. Boven de rechter gang zie je in het schemer de contouren van een opgezet edelhert. Verspreid liggen zilverkleurige hulpstukken van een trombone. We kijken in een kamer in het huis van de barones. Op de grond zit Andreas, de nieuwe jonge huurder, met zijn trombone in de aanslag. Er klinkt pianomuziek. Al gauw vermengt zich het geluid van de piano met dat van de trombone. Zerline komt van achteren door de gangen richting kamer lopen en kijkt af en toe door een kier. Nieuwsgierig, schuchter, frivool maar doelgericht. Zij zal die nieuwe jongen wel eens even vertellen hoe het zit in dit huis; en vooral hoe het zit met de liefde in dit huis. Hoe de barones die een bastaarddochter kreeg van haar minnaar Von Juno, omdat de President van de Rechtbank, haar man, zich met hogere zaken bezig hield. Hoe de President het beter zou hebben getroffen wanneer hij Zerline als vrouw genomen had. Hoe Zerline zelf een relatie begon met de minnaar van de barones. Hoe Zerline altijd hunkerde naar liefde, huiselijkheid en kinderen, maar het nooit kreeg. En hoe ze een jaloerse afschuw ontwikkelde voor de vrouw die ze als dienstmeid dient en wiens dochter ze opvoedt. Dit verhaal vertelt Zerline in bijna anderhalf uur, soms aan Andreas, maar meer nog aan het publiek. Zerline heeft lang opgestoken rood haar. Het sprekend gezicht ziet er jonger uit dan haar bruine jurk, bruine bejaardenschoenen en levensverhaal doen vermoeden. Ze beweegt zoals ze spreekt. Emoties verwoordt ze wel, maar worden haar nooit te veel. Zerlines woordkeus is poëtisch, maar opvallend precies en ondubbelzinnig; "Wraak vraagt om de bijl en de beul". Sympathie wekt Zerline met haar gefrustreerde verhalen niet op. Zerline is een beetje een gek en steelt als personage niet je hart. Andreas roept vooral medelijden op. Zoals hij uitdrukkingsloos naar haar geklets luistert en slechts één moment de heftige emoties van zich afblaast en de trombone laat exploderen. Meestal is het zuivere trombonespel eerder een plezierig intermezzo, dan een commentaar op Zerline. Surrealistisch wordt spel wanneer het vermengt met luid geloei van hunkerende edelherten. Op een gegeven moment verschijnen zelfs bewegende beelden van de bronstige beesten op de wanden van het decor. De Dienstmeid Zerline is een hoofdstuk uit het boek Der Schuldlosen van Herman Broch (1950). Ariane Schluter levert een pracht staaltje toneelspel af met deze uitgekiende vertelling die geen moment verveelt. Het stuk kent een mooi evenwicht tussen tekst, muziek en beeld. Het Orkater team steunt dan ook op meer dan dertig jaar ervaring. Op de radio vertelde Ariane Schluter over de praktische eenzaamheid van een monoloog, domweg omdat je het spel alleen moet doen. Een gefrustreerd personage als Zerline versterkt dat gevoel vast. Daar word je niet echt vrolijk van. Daarom ben je als publiek toch een beetje blij wanneer het verhaal eindigt; de stomme trombonist na het applaus weer mag praten en Ariane weer even zichzelf mag zijn. De Dienstmeid Zerline toert tot 16 december door heel Nederland. reageer

10 oktober 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Jarige Beurs Klassieke Schepen pakt groots uit op nieuwe locatie De tiende internationale Beurs Klassieke Schepen is op 10, 11 en 12 november 2006 in de haven van Enkhuizen. De beurs is een gezellige marktplaats waar schippers, makelaars, botenbouwers, restaurateurs, werven en organisaties samenkomen met een uitgekiend aanbod van boten, materialen en diensten. Ruim 150 exposanten geven drie dagen lang een compleet overzicht van de branche. Het is een vraagbaak voor starters, een kenniscentrum voor scheepseigenaren en een discussieplatform voor vaklieden. De beurs bevordert het voortbestaan van oude en nieuwgebouwde traditionele schepen en de uiteenlopende ambachten die ermee samenhangen. Kortom: de Beurs Klassieke Schepen is een unieke beurs voor het bouwen, beheren, onderhouden en conserveren van klassieke en traditionele vaartuigen. Dit jaar is het de tiende aflevering. Na Spakenburg, Lelystad, Enkhuizen en Medemblik krijgt de beurs dit jaar een centrale plek in de haven van Enkhuizen, direct naast het station aan de nieuwe Gependam. Deze is speciaal aangelegd voor de chartervloot en groot genoeg voor de beurshallen en schepen. Voor het 10-jarig jubileum hadden zich begin oktober al meer dan 150 deelnemers en minstens 80 schepen ingeschreven. Daarmee wordt de beurs groter dan de afgelopen jaren. Bovendien is er ook veel meer te zien en te doen voor het publiek. Dit lustrumjaar heeft als motto: auth enticiteit, comfort en passie. Authenticiteit is natuurlijk een kernbegrip als het gaat om het behouden van oude schepen en het maken van nieuwe naar oud model. Dit aspect krijgt veel aandacht van de behoudsorganisaties op de beurs. Zij streven ernaar de schepen zo oorspronkelijk mogelijk te behouden of schepen terug te brengen in de oorspronkelijke staat. Op de beurs staan bijvoorbeeld vijf stands van projecten waar een replica gebouwd wordt. Goede voorbeelden van auth enticiteit zijn verder: het zelflossende zandschip Door Gunst Verkregen dat laat zien hoe vroeger zand gelost werd; de ijzeren schouwen HN1 en HN 20 van de stichting ‘Hoornse Schouw’; de tjalk De Bruinvisch die volgend jaar behalve passagiers ook schelpen vervoert. Comfort, veiligheid, lifestyle en leisure zijn begrippen die anno 2006 horen bij klassieke schepen. Tegenwoordig worden die oude vissersschepen, vrachtschepen, platbodems en sleepboten immers vooral voor recreatiedoeleinden gebruikt. Nieuw gebouwde schepen als de tjalk Horizon, de North Beach, Noordkaper, het stoombootje van Brovo of de zelfbouw kano’s van MacBoat zijn van alle gemakken voorzien. Bij lifestyle en leasure hoort ook het meevaren met de charters van de bruine vloot. Gewoon om er lekker even uit te zijn met vrienden of als teambuildingsuitje van bedrijven; iedereen wil tegenwoordig graag aan de touwtjes trekken. Het derde begrip - passie - is helder: de beurs is er bij uitstek voor mensen met passie. Zonder passie zal niemand een oud houten of ijzeren schip drijvende kunnen houden, zonder passie besteedt niemand al zijn spaargeld om dat ene klassieke model te bezitten en zonder passie gaat niemand maanden en soms jaren aan een verrot of verroest karkas timmeren, lassen, schuren en verven. Passie is er bij Kraakman die een rondspantvlet ambachtelijk klinkt en bij Kroes die een nieuwe visserman schokker ontwikkelde. De thema’s auth enticiteit, comfort en passie komen terug in demonstraties, lezingen en films. De stichting Kotterzeilen geeft elke dag voorlichting over de veiligheid en gaat samen met bezoekers een schip op veiligheid toetsen. ‘Scheepswijs’ organiseert alle dagen korte vaarinstructies voor het varen met een platbodem. Verder zijn er meerdere keren per dag praktijklessen in het beoordelen van weersgesteldheden en het lezen van weerkaarten. Op de beurs zijn verschillende films te zien, waaronder ‘Living on Water’ een interessante film over een Nederlandse luxe motor van de Londense schipper David Kew. ‘Punterbouwen’ is een instructieve film van de dit jaar overleden cineast, directeur punterwezen en botterfilmer Gait Berk. Traditioneel zijn er de bijeenkomsten van de belangenverenigingen. In de afgelopen tien jaar is veel bereikt. De belangstelling voor ‘klassieke schepen’ is verbreed; en Varend Erfgoed een begrip. De chartervloot heeft op vele plaatsen eigen ligplaatsen; overal zijn museumhavens in ontwikkeling en voor de restauratie van varend erfgoed is een voordelige lening beschikbaar. Er is verder een groeiend aantal werven en ontwerpers dat reconstructies bouwt of zich laten inspireren door oude modellen bij de bouw van nieuwe houten, ijzeren of polyester schepen. De Beurs Klassieke Schepen neemt een belangrijke plaats in bij al deze ontwikkelingen. Daar komen alle aanbieders, gebruikers, bedrijven en ambachtslieden samen en daar is een unieke hoeveelheid informatie en materialen te vinden. Gezien de groeiende belangstelling voor het klassieke schip kan de beurs met een gerust hart beginnen aan de volgende tien jaar. website : www.klassieke-schepen.nl reageer

8 oktober 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Gerard & Co De hoogbejaarde Weavers konden het nog steeds. Ze waren twee jaar geleden de support act bij Arlo Guthry in Carnegy Hall, New York. Voor het eerst sinds twintig jaar stonden ze weer samen op de planken. En dáárvoor was het ook ongeveer twintig jaar geleden. De Weavers met Pete Seeger vierden successen in de jaren '50 en '60 en stonden aan de wieg van de wereldwijde folkrevival en het ontstaan van veel moderne muziekstijlen. Hoewel de liedjes van de Weavers in vele versies nog steeds opduiken, zijn er weinig groepen die qua samenstelling, instrumentarium en techniek de Weavers proberen te imiteren. Daarom was het zo aardig dat een paar jaar geleden in de Friese folkscene zo'n bandje ontstond rond initiatiefnemer en zanger Gerard Nijborg. In de folkrockgroep Kalis kon Gerard zijn passie voor de oude Amerikaanse folksongs niet helemaal kwijt. Dus startte hij het kwintet Gerard & Compagnie, dat net als de Weavers in een halve cirkel rond een enkele gevoelige microfoon stond te spelen. Gerard & Compagnie had nooit een drukke agenda, maar de intieme concerten waren altijd een bijzondere gebeurtenis. Gerard laat zich niet alleen inspireren door Pete Seeger, en The Weavers. Ook de Carter family, Woody Guthry, The Red Clay Ramblers en Leadbelly komen met andere singer-songwriters regelmatig langs. Gisteren viel de eerste cd 'That What Makes You Strong' in de bus; ruim twee weken oud. Opgedragen aan Gerards echtgenote, die op de cover geportretteerd staat. Borstkanker veranderde niet alleen hun leven, maar ook het productieproces van de cd. Daardoor is het meer een persoonlijk document geworden dan enkel een neerslag van het repertoire van de groep. De Compagnie van vijf is met negen muziekvrienden uitgebreid, bijna allemaal Kalis of voormalig Kalis. Gerard is echter een rasmuzikant, die weet hoe de muziek moet klinken. Zijn voorliefde voor ballades met bijzondere verhalen komt duidelijk naar voren in de 16 nummers. Klassiekers als Frankie & Johnny, Take This Hammer, The Rock Island Line en de Midnight Special zijn ingebed tussen verhalen over sociaal onrecht, grote avonturen, milieu en liefde. Stuk voor stuk juweeltjes die een mooie eenheid vormen, hoewel in de titelsong en in The Bramble & The Rose het persoonlijke weer even belangrijker is dan de Compagnie. Muzikaal kun je je afvragen of de intieme sfeer en de plezierige uitstraling die de optredens van Gerard & Compagnie zo kenmerken niet beter tot z'n recht waren gekomen bij een live cd. Zoals ook de live cd's van zijn grote voorbeelden The Weavers en Pete Seeger veel beter illustreerden welke klasse de muzikanten bezaten. Deze nummers vragen daar eigenlijk ook wel om. Hoewel de studioversie goed swingt, ontbeert de cd veel van de sfeer zoals we dat bij de optredens kennen en dat is jammer. Desondanks is het een prettig in het oor liggende productie, waarvan een deel van de opbrengst ook nog eens een goed doel dient. De cd is te bestellen via de website van Gerard en Compagnie. reageer

3 oktober 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Zijde Vlak buiten Hilversum staat naast 't Bruggetje in Loosdrecht een onopvallend wit huisje. Het is de zetel van Byton Studio; gespecialiseerd in hoorspelen. Iedereen die hier binnenkomt, gaat automatisch op de tenen lopen en met fluisterstem spreken. In de rechter studio praten heer Bommel en Tom Poes de deftige taal van Toonder. Links zitten vier mensen stil gebogen over een stapeltje papier achter een grote tafel met apparatuur en beeldschermen. De technicus heeft de hand op de muis en markeert af en toe iets in de geluidslijnen die op het scherm verschijnen. Achter het raam, in een stemmig geel verlichte spreekcel, zit Porgy Franssen. Hij vertelt het verhaal dat de anderen meelezen. Vertellen is eigenlijk niet het goede woord. De acteur laat zijn stem vol ingetogen passie zweven. Bijna anderhalf uur is hij foutloos. Zijn handen vegen de woorden met lichte draaibewegingen terug in zijn gezicht, als zoete geuren van een Oosters parfum. Regisseuse Marlies Cordia hoeft nagenoeg niets te doen. Porgy Franssen doorleeft het verhaal van Hervé Joncour in de novelle Zijde van de Italiaanse auteur Alessandro Baricco. Hervé Joncour is een negentiende eeuwse Franse zijdehandelaar die vanwege een ziekte onder de rupsen verkast van Egypte naar Japan. Behalve zijde ontmoet Joncour daar een mysterieuze vrouw. Dit gegeven klinkt zo wat plat, maar in de taal van Baricco, verandert elke zin in zangerige poëzie. Porgy Franssen is verzot op Baricco's verhalen. Eerder speelde hij Novecento van dezelfde schrijver met Orkater op het toneel. Als Franssen eindelijk de studioruimte uit komt, bekent hij dat er plannen zijn voor de volgend verhaal. Dan vertrekt hij met de treintaxi. Marlies Cordia verzucht bewonderend dat Porgy zo anders klinkt dan wanneer iemand voorléést. Porgy Franssen deed het hele stuk namelijk uit zijn hoofd, want hij speelt het stuk ook op het toneel. Inmiddels is David Dramm gearriveerd, verantwoordelijk voor de muziek in de voorstelling. Dezelfde zacht kabbelende Japanse klanken die tijdens de voorstelling klinken, komen ook in de hoorspelversie. De technicus volgt vliegensvlug de aanwijzingen van Dramm en zet de muziekstukken op de juiste plaats. Tegelijkertijd monteert of verwijdert hij stukjes stilte om het ritme nog meer te benadrukken. Zo is de fascinerende geboorte van Zijde als hoorspel binnen enkele uren een feit. Het onopvallende witte huisje van Byton Studio blijkt een degelijke kraamkliniek voor oorstrelende en fantasie prikkelende luistersensaties waar je stil van wordt. reageer

2 oktober 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Zaterdag Huub Stapel scheurt onstuimig met zijn motor over de grachten om net niet helemaal te laat te zijn, maar blijkt een innemende, rustige goedgemutste man. Michiel Romeyn roept dat hij de bijbel in twee dagen heeft ingesproken en nu met de koran gaat beginnen. Marlous Fluitsma vertelt vrijmoedig over een intieme vrijpartij van haar lippen met haar hand. De drie acteurs vormen het centrale decor in een cd-presentatie van de Hoorspelfabriek. In een hoek van boekhandel Scheltema vertelt regisseur Hans van Hechten aan 120 oren over het kijkje in het brein van de neurochirurg Henry Perowne dat precies één etmaal duurt; één zaterdag. Ian McEwan schreef de roman en Van Hechten bewerkte het tot hoorspel. De stem van Huub Stapel is de stem uit de hersenpan van de arts, die ons meevoert in een rustig, spannend verhaal met een bijzondere wending. 's Ochtends vrijt Perowne nog met zijn lieve vrouw, voordat hij op weg gaat naar een partijtje squash. Michiel Romeyn verstoort als Baxter in ruw onvervalst Amsterdams dit rustige begin van de dag. Perowne rijdt met zijn auto langs een anti-Bush demonstratie en komt in botsing met de auto van Baxter. Die blijkt een opgewonden standje met tremoren en een sterk wisselende stemming. Dat is de Ziekte van Huntington, weet de arts nadat hij is neergeslagen. Het is prachtig om te zien hoe de acteurs een fragment spelen, aanvankelijk met Van Hechten in de rol van Perowne omdat Huub Stapel er nog niet is. Wanneer even later hetzelfde fragment gemonteerd met geluiden uit de speakers klinkt, is er verrassing. Hans van Hechten vertelt dat bijna alles tegenwoordig studiowerk is, waarbij digitale geluiden eenvoudig aan de stemmen worden toegevoegd. Toch heeft hij het minutenlange squashen opgenomen in een sportzaal waarbij de acteurs een microfoontje droegen en met de tekst in de hand hun balletje sloegen en heen en weer renden. Het resultaat is schitterend. En vrijgeluiden maak je dus op je hand, vertelt Marlous Fluitsma. Je moet voorkomen dat je in de lach schiet, dus vooral niet kijken in de vriendelijke ogen van Huub Stapel, die bij de andere microfoon ook zijn eigen hand kust. 'Zulke scènes doe ik liever voor een film', grapt Michiel Romeyn droog. Marlies Cordia en Vibeke von Saher zijn verantwoordelijk voor de productie. Beiden hebben een lange geschiedenis met het genre en de teloorgang ervan bij de publieke omroep aan den lijve ondervonden. Samen vormen ze de Hoorspelfabriek. Een bedrijfje dat hoorspelen opneemt en deze commercieel probeert te exploiteren. De verkoop van cd's is een succes en het hoorspel lijkt in deze tijd van podcasten begonnen aan een tweede of derde leven. Het enthousiasme kent echter geen grenzen. De passie voor het luisterspel is springlevend en de dames maken geen woord vuil aan het stoffige imago van hoorspelen. Cordia en Von Saher vertellen hoe geweldig de acteurs van nu zijn, hoe ze vol overgave al hun hebben en houden in hun stem stoppen. Hoe ze met muzikanten en technici de hoorspelen componeren tot levendig luistertoneel, dat veel meer dan film de fantasie prikkelt. Hoorspel is niet iets van vroeger; hoorspel is nu. Hoe groot hun enthousiasme is, blijkt naderhand bij de wijn in het naastgelegen etablisement. Huub Stapel bestudeert kalm het wonder van de mobiele telefoon, terwijl Jiskefet Romeyn op luidruchtige wijze de aandacht van het gezelschap op de mooie dochter van Marlous Fluitsma richt. Hans van Hechten haalt herinneringen op aan de Dag van het Hoorspel van tien jaar geleden, maar in hun hoorspelfabriek smeden Marlies Cordia en Vibeke von Saher een plan voor een wekelijkse hoorspelrubriek op AmsterdamFM. Hoorspel op de zender; en weer roest oude liefde niet. Marlous Fluitsma, Huub Stapel en Marjolein Lasance reageer

1 oktober 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Barbaren Nog niet eerder zag ik een opera. De enkele keren dat ik al radiozappend zo'n muziekstuk tegenkom, gruwel ik meestal van het gewichtige en onnatuurlijk stemgebruik. Gisteravond kwam het er eindelijk van; in de Stopera, wier bestaan ik vanaf het prille bestaan betwistte. Begin jaren tachtig was er een enorm grote bouwput op de plek van het huidige stadhuis-schouwburg. Het merendeel van kritische burgers van mijn generatie, vond de dure plannen maar niets. Inmiddels is het gebouw een niet meer weg te denken landmark in Amsterdam en dus ga ik zonder bezwaard gemoed naar binnen om naar een maatschappijkritisch operastuk te luisteren; derde rij, bijna in het midden van het grote theater. De opera is 'Waiting for the Barbarians' van Philip Glass, gebaseerd op een roman van Coetzee. De Engelstalige uitvoering was van Theater Erfurt, uit Duitsland. Volgens het boekje is het een politieke operathriller. Dat het een politiek thema heeft, is evident: een regent verzet zich tegen onterechte arrestaties en folteringen door militaire bezetters. Vervolgens wordt hij zelf aangepakt, mede omdat zijn eigen bevolking zich tegen hem keert. Hij eindigt als zwerver, door zijn dierbaren genegeerd. Totdat de bezetters onverwacht verdwijnen en hij weer een leider wordt. Nee, dat politieke zit wel goed. Thriller? Nee, dat is te veel van het goede. Spanning en opera zijn twee hele verschillende zaken. Helemaal wanneer de typische meditatieve repeterende muziek, inclusief een muzikaal weeklagend koor, tweeën een half uur doorgaat. De zang in het verhaal was bijna gesproken tekst. Jammer dat het geluid wat zacht was; iets luider versterkt en deze muziek was door merg en been gegaan. Het decor was even minimaal als de muziek. Van bovenaf op en neer bewegende verlichte lijken en van onderen oprijzende dunne doeken die soms de stad, soms de woenstijn suggereerden. Oogstrelend maar op den duur wel wat saai. Bijzonder was de voorstelling zeker wel. De minimale muziek van Glass is niet altijd even toegankelijk, maar in deze opera is hij dat zeker wel. Het is spektaculair om dit live uitgevoerd te horen. Bijzonder was ook dat Philip Glass zelf aanwezig was om een minuten durende ovatie in ontvangst te nemen. Het was de laatste in een serie van vier voorstellingen. Deze vuurdoop bij een opera in de Stopera, zal ik niet snel vergeten. reageer

26 september 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Kaya Nee, dit weblog is niet voor persoonlijke mededelingen. Maar hier komt er toch eentje, want vanmorgen om half acht zag een meisje het levenslicht. Haar naam is Kaya, ze weegt 3820 gram en ze is helemaal gezond. Net als haar moeder Nanda die de bevalling deed alsof ze de 4mijl van Groningen rende; heel rap. Nanda en Teun-Jan, bij deze van harte gefeliciteerd en geniet van jullie prille ouderschap. En Kaya? Met zulke ouders komt het helemaal goed! reageer

22 september 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Oude liefde Toen ik in 2000 de opleiding tot journalist begon, was het een logisch vervolg op een jaartje of zeven vrijwilligerswerk doen in de Drentse radiowereld. Een jaar lang een rolletje spelen in de radio soap Bestemming Onbekend van Radio Drenthe. Hoorspelen produceren met de vereniging Multiple Voice voor lokale omroepen in de provincie. Een jaartje een wekelijks literair en hoorspelprogramma op Assen FM maken, wat incidenteel een vervolg kreeg. Heerlijk vond ik dat studiogeklooi met mengpanelen, microfoons en opnameapparatuur. Fantastisch om samen met een radioteam de spanning en de adrenaline te voelen bij het teksten inspreken tussen de onverbiddelijke deadlines van plaatjes, jingles en nieuwsuitzendingen. Mijn hart ging altijd sneller kloppen als ik een studio of redactieruimte betrad. Werken voor de publieke nieuwszender Radio 1 was mijn droom. De afgelopen weken kwam ik tijdens mijn doorlopende strooptochten langs mediasites voor een leuk baantje, een bereikbaar alternatief tegen. Een vrijwilligersbaantje, maar wel eentje die aardig staat op mijn cv. Ik solliciteerde bij Amsterdam FM als eindredacteur en regisseur van het programma Kunst en Cultuur. Een gerespecteerd programma in de cultuurstad van Nederland. Drie middagen in de week is het drie uur lang te beluisteren; op donderdag en vrijdag live vanuit de bieb aan de Prinsengracht. Het gesprek was informeel en ze willen me. Ik mag volgende week aan mijn proeftijd beginnen in het redactieteam voor de vrijdagmiddag. Samen items bedenken, gasten uitnodigen, interviews voorbereiden, draaiboeken maken en plaatjes draaien. Het lijkt me hartstikke leuk. Oude liefde roest niet. Amsterdam FM is te beluisteren in de ether en op de kabel in de hoofdstad en natuurlijk op internet: www.amsterdamfm.nl. reageer

30 augustus 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Shantyfestival Workum 2006 De 19 e editie van het Internationaal Shantyfestival Workum pakt op 21 en 22 oktober uit met La Maresca antica uit Italië. Het klassieke gezelschap speelt verdienstelijk Renaissancemuziek, maar ontdekte in oude archieven vergeten shanties en zeeballades. Hun cd met deze soms middeleeuwse maritieme werkliederen werd een hit in Italië en tournees naar Japan en bijna alle Europese landen volgden. Het shantyfestival haalt deze voortreffelijke muzikanten en energieke zangers voor het eerst naar Nederland. Andere artiesten op het festival zijn onder andere Tom & Chris Kastle uit Noord-Amerika en Johnny Collins & Jim Mageean uit Engeland. Daarnaast is het festival uitgebreid met extra concerten en een eigenzinnig kinderprogramma. Het Internationaal Shantyfestival Workum is na negentien jaar nog steeds springlevend. Ieder jaar weer slaagt de organisatie er in om aansprekende artiesten vanuit alle hoeken van de wereld naar de Friese havenstad te lokken. Drie jaar geleden stalen de Barrouallie Whalers uit het Caribisch gebied de show, daarna was het Serre l’ Ecoute uit Canada en vorig jaar The Johnson Girls uit New York. Dit jaar zijn de pijlen vooral gericht op Italië; al blaast ook Chicago een flink partijtje mee. Naast de buitenlandse artiesten staan ook een aantal Nederlandse groepen op het programma. Kijk op www.shantyfestivalworkum.nl. reageer

29 juni 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Tegenwind Wanneer een sporter verliest, mag hij zijn geestelijke of lichamelijke gesteldheid nooit als excuus gebruiken. Je gaat de competitie aan en strijdt voor wat je waard bent. De excuses houd je voor jezelf. Hans Böhm zei dat vanavond over Jan Timman, de schaker die faalt op het NK. Schaken is net zo min een sport als schrijven. Dus mag Timman mag, wat mij betreft, de teleurstellende prestatie best wijten aan een hardnekkig inslaapprobleem. Ook uw weblogschrijver heeft zo zijn excuses voor de langdurige stilte in dit blog. Misschien verkeert u in de veronderstelling dat uw schrijver zich in de nesten heeft gewerkt in New York of onaangekondigd een verdiende vakantie heeft opgenomen. Helaas. Een kapotte airco van het Delta vliegtuig dat hem een maand geleden naar huis vervoerde, infecteerde zijn toch al zwakke afweersysteem succesvol met een lading ziektekiemen. Hoestend en snotterend onderging hij dagenlang alle pijnen en koortsstuipen van het trans-Atlantische griepvirus. Uw schrijver is een man en meende dus dat hij stervende was. Er kwam geen fatsoenlijke zin meer uit zijn verkrampte ziel. Een helende fietstocht gedurende de herstelperiode eindigde in een tragedie, toen een dierbare, die hem hierbij begeleidde, ernstig ten val kwam. De noodzaak tot langdurige intensieve zorg was geboren en uiteraard belangrijker dan deze webstek en de verdere ontwikkeling van het schrijfbedrijf. Een sporter hoort de excuses voor een onverwacht rampzalig verlopen competitie misschien voor zichzelf te houden, maar u als trouwe lezer heeft recht op een bescheiden verklaring voor de plotseling opgetreden stilte. U begrijpt het vast: het schrijft niet fijn met een hoofd vol ellende. Zelfs niet op de gelukzalige dag dat Verdonk van haar troon valt en het kabinet met haar. reageer

10 juni 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Balfolk dansen op traditionele Nederlandse melodieën Het gebruik van oude bronnen in nieuwe volksdansrage Nederlanders zijn altijd een beetje jaloers op de Bourgondische inborst van onze zuiderburen. Steeds vaker nemen we deze gewoontes over. Uitbundig eten en drinken hebben echter zo hun nadelen: we groeien in rap tempo dicht. Hoe komt het toch dat die Fransozen doorgaans zo slank blijven? Het geheim zit niet in wijn of gebraad, maar in dansen. Volksdansen om precies te zijn, op een Balfolk; ongedwongen feesten op oude en nieuwe dansmelodieën, live gespeeld op trekharmonica, doedelzak, viool of draailier. Het liefst akoestisch, dus zonder elektrische versterking. Balfolk is ongekend populair in Frankrijk en België. Het verovert nu Nederland. Oubollig? Welnee! Het zijn vooral jongeren die zowel dansen als spelen. De senioren onder de folkmuzikanten omarmen deze onverwachte aandacht voor traditionele melodieën met vreugde. Lees verder door hier te klikken. reageer

Ga terug naar boven en lees meer stukjes in het archief. Reageren kan in het gastenboek.